Wstęp.Kraj Polan sięga daleko swymi granicami przez wieki zdobywanymi przez walecznych przodków. Jej ziemie sięgają od ujścia Dźwiny do morza Waręgów, wzdłuż tejże rzeki która wyznacza naturalną granicę, do jeziora Druksia, przez Mińsk, Dniestr, Karpaty, do Cisy i Dunaju które są granicami od południa by sięgnąć aż Bazylei, a od niej wzdłuż Renu od zachodu by biegnąc dalej na północ dotrzeć ponownie do morza Waręgów.
Flora i Fauna.Bogata i bujna, typowa dla tych rejonów świata. Kraj Polan słynie na świecie z koni i białych jesiotrów, z których pozyskiwana jest jedyna w swoim rodzaju biała ikra.
W Europie znane i uprawiane są ziemniaki (zwane także kartoflami, pyrkami, perkami, grulami, bulwami, swapkami, parabolami, komperami) chociaż nie są tak popularne jak kasza i głównie robi się z nich placki i kluchy, oraz papryka, pomidory.
Ciekawostką są dwie rośliny. Pierwszą jest mydlany korzeń prawdopodobnie krewny mydlnicy. Korzenie owalnego kształtu wykopuje się jesienią, obiera z grubej skóry, odsłaniając dość miękki, żółtawy środek który po namoczeniu i pocieraniu w rękach zaczyna się pienić i ma właściwości myjące i czyszczące. Drugą jest roślina uważana niejako za chwast, ze względu na szybki i ekspansywny rozrost. Posiada duże, talerzowate, mięsiste liście. Roztłuczenie ich na pulpę, powoduje splątywanie się włókien, które po wyschnięciu tworzą miękki papier, który służy do… higieny po skorzystaniu z wychodka, czyli po prostu jako papier toaletowy.
W puszczach i borach prócz typowej zwierzyny grubej czy drobnej nie brak takich zwierząt jak tur, żubr pierwotny, jeleń olbrzymi. W górach natknąć się można na olbrzymie orły.
Państwo i ustrój.Podobnie jak w większości innych państw istnieje monarchia feudalna. Na czele państwa stoi władca zwany suzerenem. Stanowi on szczyt drabiny feudalnej. Podlegającymi mu wasalami są możni, zarówno duchowni jak i świeccy. Oni z kolei są seniorami dla rycerzy i niższych duchownych, którym podlegają chłopi. W ten sposób wygląda układ stosunków społecznych w monarchiach feudalnych.
Władca feudalny jest równocześnie posiadaczem ziemi, która musi mu zapewnić dochody pozwalające na utrzymanie dworu i urzędników. Monarcha może oddawać ziemię w czasowe użytkowanie to tzw. beneficjum. Pan feudalny zwany seniorem najpierw odbiera od wasala homagium czyli hołd. Wasal klęcząc składa ręce w dłonie seniora, po czym ten podnosi go z klęczek. Następnie wasal składa przysięgę na wierność seniorowi i obiecuje należycie wywiązywać się z nałożonych na niego obowiązków. Ceremonię kończy akt inwestytury, którym senior oddaje ziemię w użytkowanie wasalowi. Hołd jest aktem dotyczącym ściśle określonych osób, w związku z czym, ulega on zerwaniu w wypadku śmierci którejś ze stron. Początkowo lenno było jedynie dożywotnie, z czasem stało się dziedziczne, ale można było je utracić dopuszczając się felonii czyli zdrady. Dziedziczenie lenna odbywa się na zasadzie primogenitury, a więc według starszeństwa synów, prawa do dziedziczenia nie posiadają córki (chyba że brak jest jakiegokolwiek męskiego potomka) ani bracia wasala. W ten sposób po władcy znajdują się wasale królewscy otrzymujący lenno od króla, następnie kolejni, drobniejsi wasale. Lenno otrzymują w użytkowanie także możni duchowni, stąd powstanie wielkich latyfundiów kościelnych.
Wasal zobowiązany jest do wypełniania określonych obowiązków. Musi więc służyć seniorowi pomocą, przez którą rozumiane jest głównie wsparcie w razie wyprawy wojennej oraz radą czyli udziałem w radzie seniora i sprawowanych przez niego sądach. Wasalowi zabronione jest szkodzenie w jakikolwiek sposób seniorowi.
Senior może mieć wielu wasali, wraz z którymi tworzy grupę lenną. Panuje jednak zasada, iż "wasal mego wasala nie jest moim wasalem".
Stosowane są immunitety sądownicze i ekonomiczne oznaczające przekazanie możnym uprawnień do sądzenia wasali oraz ściągania danin dla króla.
Pan feudalny administruje swymi włościami poprzez wybranego przez siebie włodarza zwanego merem. Bardzo trudne jest położenie chłopów, którzy nie posiadają ziemi a są jedynie jej użytkownikami. Z czasem doszło do ujednolicenia się grupy poddańczej. W rzeczywistości traktowana jest ona jak element włości należący do feudała i przekazywana wraz z ziemią w ręce nowego właściciela. Poddaństwo nabywano albo przez urodzenie albo przez małżeństwo z osobą niewolną bądź na drodze umowy. Jedni z poddanych są przypisani do ziemi i nie mogą opuszczać włości swego pana inni mają prawo swobodnego poruszania się, jednak wszędzie są zobowiązani do pełnienia roli poddanych. Poddani muszą świadczyć na rzecz feudała pogłówne pobierane w naturze lub pieniądzu, a także znacznie bardziej obciążającą daninę. Początkowo jej wysokość dowolnie określał pan feudalny, z czasem zaczęto ją wyznaczać z góry dla całej włości, a następnie była dzielona pomiędzy poszczególnych poddanych. Chłopi zobowiązani są także do odrabiania pańszczyzny czyli do darmowej pracy na rzecz pana, której wymiar wyznacza on w sposób dowolny. Na poddanych są też nałożone ograniczenia natury prawnej. W sytuacji, gdy poddany chce zawrzeć związek małżeński z poddaną z innej włości musi uzyskać zgodę panów - właścicieli obydwu włości a także zapłacić dość wysokie odszkodowanie. Poddany, który w świetle prawa może posiadać majątek w postaci ruchomości nie może dysponować nim na drodze testamentu, a jego rodzina traci do niego prawo w wypadku jego śmierci. Cały majątek przechodzi w takiej sytuacji na własność pana feudalnego. Jest to tzw. prawo martwej ręki, a w wypadku zgody feudała na przekazanie majątku spadkobiercom muszą oni zapłacić odszkodowanie. Poddaństwo zrzucane albo przez wyzwolenie albo przez przedawnienie polega na korzystaniu przez określony czas z uprawnień osoby wolnej oraz poprzez wstąpienie do stanu duchownego. Istnieje tez kategoria ludności zwana hospites czyli goście, którzy są ludźmi wolnymi i przenoszą się bez ograniczeń z miejsca na miejsce w poszukiwaniu pracy.
W państwach wysuniętych najdalej na północ panuje plemienny i klanowy system sprawowania władzy oparty na wodzostwach. Ważne sprawy w obrębie grupy rozstrzygane są przed obliczem wodza, oraz rady składającej się ze starszych i szanowanych członków klanu/plemienia. Sprawy naprawdę poważnej wagi, omawia się na wiecach klanowych, na które przybywali wszyscy wodzowie.
Społeczność klanową podzielić można zwykle na trzy grupy - ród naczelnika, członków klanu o tym samym nazwisku co naczelnik, zachowujących tradycje wspólnego, często legendarnego pochodzenia i tzw. "ludzi złączonych" - dawnych mieszkańców ziem zajętych przez klan, członków dawnych podbitych klanów, noszących różne nazwiska, ale uznawanych za współklanowców. Wodzów klanu można traktować jak posiadaczy ziemskich, drugą grupę jak dzierżawców, a trzecią jak poddzierżawców. Nie było to ścisłe odniesienie, ponieważ tradycyjnie wódz nie był właścicielem ziemi klanu, lecz tylko jej głównym zarządcą i dyspozytorem.
Tytuły i warstwy społeczne- król/królowa
- królewicz/królewna
- szlachta - (według pozycji) książę, margrabia, hrabia, komes, baron, baronet, kawaler
- rycerstwo
- duchowieństwo
- mieszczaństwo
- chłopi
- hospites
ReligiaDominującą religią jest wiara w jednego boga. Jest to stosunkowo młoda religia, która wykiełkowała na południowym wschodzie i w ciągu kilku wieków rozpanoszyła się po świecie, początkowo głosząc słowo boże, a gdy potencjalni wyznawcy nie byli zbyt skorzy do porzucenia starych wierzeń, użyto broni i ognia.
Obecnie w większości miast stoi przynajmniej jedna świątynia, a niekiedy także klasztor. Niektóre klasztory, zwłaszcza kobiece znajdują się w miejscach odosobnionych, w okolicach wsi. Powstają także coraz to nowe kościoły i kaplice, co nie zawsze spotyka się z przychylnością.
Choć główną nauką kultu jest życie w ubóstwie, cnotliwości i pomaganie bliźnim, zdaje się to dotyczyć wyłącznie wiernych. Sami kapłani opływają w luksusy, wcale nie rzadko dają upust swoim chuciom, a pomaganie bliźnim odgraniczają do uwalniania ich sakiewek z datków i danin.
Mimo niemałych wpływów chrześcijaństwa, które zdają się oplatać niczym macki i wdzierać się w każdy aspekt ludzkiego życia, nadal praktykowane są stare wierzenia, nadal składa się ofiary dawnym bogom i bóstwom. Wiejskie Babki, Wiedzące nadal pomagają ludziom, wiejska magia ma się świetnie.
Jedną z ostatnich oficjalnych dawnych wierzeń, mającą swoje świątynie i inne ośrodki głównie pomocy, jest Kult Potrójnej Bogini, z którą kościół jak do tej pory nie ma śmiałości oficjalnie zadzierać i wytępić ogniem i żelazem, choć próbują go dyskredytować.
Magia i to co nadnaturalneWydawać by się mogło, że magia dawno odeszła z tego świata, że zniknęło wszystko co mityczne i legendarne, pozostawiając jedynie marne jej strzępy, echo zaledwie niegdysiejszej mocy.
Mądre i Wiejskie Babki wykorzystują swoją moc by nieść pomoc temu co żywe, leczą, chronią od złego, pomagają. Niektóre dysponują naprawdę dużą mocą.
Niestety światło nie może istnieć bez ciemności, tak dobro nie może istnieć bez zła. Przeciwieństwem Mądrych i Wiejskich Babek, są Czarownice, kobiety które porzuciły pomoc wszelkiemu żyjącemu stworzeniu i swojej mocy używają by szkodzić ludziom na różne sposoby. Całkiem słusznie podejrzewa się je o przyzywanie demonów i obcowanie z siłami nieczystymi.
Nadal istnieją miejsca dosłownie emanujące starożytną mocą, wyczuwalną nawet przez największych sceptyków. Uroczyska, kamienne kręgi, cudowne źródła, niezwykłe jaskinie. Ten kto umie patrzeć i słuchać, dostrzec może lub usłyszeć właśnie niezwykłe istoty kryjące się przed coraz bardziej wrogimi im ludźmi. Kiedyś było ich więcej, niektóre żyły nawet blisko człowieka, jednak nowa wiara naznaczyła je jako mroczne i złe, wypędziła z serc i wiary ludzkiej.
Rośliny, woda, kamień czy metal z określonego miejsca, ogień rozpalony w odpowiednim miejscu i czasie, mogą mieć niezwykłe właściwości. Znaki wyryte lub namalowane chronią, leczą, przynoszą szczęście lub sprowadzają zło.
Pieniądze.W kraju Polan posługują się monetami rzymskimi i arabskimi, a także używano po prostu handlu wymiennego. Obecny władca wprowadził do obiegu Denary Grube, które wybija się w krajowych mennicach. Podstawą systemu pieniężnego jest grzywna. Jedna grzywna to pół funta. Z jednej grzywny srebra bito 60 sztuk monet.
1 grzywna = 20 groszy = 60 szelągów
Ceny podstawowego uzbrojeniatopór od 2 do 6 groszy
miecz od 16 do 72 groszy
sztylet od 6 do 8 groszy
kusza od 40 do 60 groszy
koń bojowy od 96 do 720 groszy
pełna zbroja płytowa od 200 do 400 groszy
Ceny nieruchomościwieś Klasztor w Henrykowie 700 grzywien
ziemi 1 łan 192 grosze
dom nabyty przez Collegium Maius UJ w Krakowie 28800 groszy
kram w Przemyślu 960 groszy
ogród w Warszawie 300 groszy
mennica z wyposażeniem w Świdnicy 96000 groszy
Ceny towarówBiblia w Gnieźnie 1440 groszy
koń pod wierzch 406 groszy
owca na Śląsku 2 grosze
prosię w Poznaniu 8 groszy
słoniny połeć w Lubinie 8 groszy
trzewików para 6 groszy
pieprzu funt 16 groszy
węgorzy kamień (około 12 kg) 8 groszy
wykonanie 1 podkowy w Krakowie 2 grosze
krowa 24 grosze
100 jaj w Krakowie 3 grosze
60 garnków glinianych małych 5 groszy
śledzi beczka 72 grosze
piwa beczka (około 225 litrów) 60 groszy
pług 6 groszy
drewno opałowe - 1 wóz 4 grosze
Zarobki
robotnik sezonowy dziennie na Śląsku 3 denary
żniwiarz za dzień pracy w Czersku 1 grosz
sekretarz miejski rocznie w Krakowie 672 grosze
rzeźnik za zarżnięcie wieprza na Śląsku 4 denary
drwal dziennie, bez wyżywienia na Śląsku 1,5 grosza
Pokaż wiadomości
