Mnie po oglądnięciu późniejszych odcinków zastanawiało jak Rick nie mógł sobie poradzić z 2 sztywnymi goniącymi Sophie - tak od razu. W póżniejszych odcinkach/sezonach kosi ich po kilka na raz i  nikogo nigdzie nie przywabia. To już Andrea miała większe jaja jak uciekała z farmy i paru sobie dała rade. Zreszta to też troche głupie było. Młoda kobieta przez cały dzień ucieka i nie może zwiać grupce zombiaków, którzy powinni się wywalać w lesie co kilka sekund.
Dla mnie najlepszy odcinek to ten z Shanem i Otisem plus ten z pojawieniem się Sophii

Jeszcze podobała mi się taka atmosfera odizolowania od reszty świata a i płonąca stodoła.

Sezon 2 obfitował w więcej "akcji", brakowało mu odrobinę z klimatu sezonu 1, ale więcej się działo. W tym sezonie najbardziej zaciekawiła mnie postać Shane'a, kolejne zmiany, jakie zachodziły w jego psychice. Z resztą, aktor genialnie poprowadził tę postać, która popadała w coraz większy obłęd, zaślepiona romansem z Lori(głupia baba musiała namieszać mu we łbie ;P). Scena ze śmiercią Dale'a także była bardzo dobra. Momentami irytowało mnie zachowanie Andrei, która na siłę próbowała zgrywać "kowbojkę", ale dziewczyna była twarda i podobało mi się, jak dogadała Lori(tak, znowu mam do niej jakies przytyki ;P) Postać Ricka, także powoli zaczęła ewoluować i z miękkiej kluchy powoli zaczynał zmieniać się w badassa
Scena ucieczki z farmy- 10/10. Strach, chaos, zagubienie, niepewność, zgiełk, ogień i zombie ;P Wszystko na swoim miejscu. DO tego piękna klamra kompozycyjna- sezon zaczyna i kończy się na autostradzie, tutaj też możemy zauważyć wzrost znaczenia postaci Daryla w grupie.

No właśnie też tak uważam. Kiedyś nie trzeba było tych złych przeciwników, żeby zainteresować widza. Nie wiem kto był odpowiedzialny za drugi sezon, Darabont jeszcze? Jeśli tak to on miał talent do budowania napięcia. Dla przykładu podam odcinek z początku 2 sezonu, gdzie Shane poświęcił Otisa, żeby uratować siebie i Carla. Pamiętam, że zaczynał się sceną w łazience. Shane wtedy golił głowę . Jeszcze nie było wiadomo o co chodzi, ale podkład dźwiękowy i spojrzenie Shane'a na swoje odbicie w lustrze powodowało, że miałam ciary na plecach. Potem odkrywanie tego co się w rzeczywistości stało, jaką mroczną tajemnicę Shane skrywa. To był dla mnie szok. To co zrobił i jak to później przeżywał. Więcej emocji w tym było niż w jakichkolwiek strzelaninach czy efektownych sposobach uśmiercania zombiaków.  Scena z jeleniem też dla mnie taka była. Przez chwile taka nierealna, prawie magiczna i nagle bum. Można by jeszcze sporo wymienić. Szkoda, że już tego nie ma. Obecni twórcy chyba tego nie czują. Mają inną wizję na ten serial, szkoda, że o wiele gorszą.

Przeniosłem się z odpowiedzią tutaj, bo post dotyczy sezonu drugiego, a nie chcę zaśmiecać innego tematu. Przechodząc do tego co chcę powiedzieć.

W teorii Darabont, ale w praktyce do materiału swoje trzy grosze wrzucił już Mazzara zmieniając wiele kwestii. Niemniej i tak wyszło lepiej niż dobrze więc nie ma co tutaj narzekać. W każdym razie, zaletą drugiego sezonu było to, że uczucie niepewności budowano w oparciu o dynamicznie zmieniające się oblicza naszych protagonistów. Tak naprawdę, to nie wiadomo było w którym kierunku każdy z nich pójdzie, co wprowadzało jakąś dozę niepewności. Czy Shane będzie jedynym złym w grupie, czy Hershel nadal będzie trącił obojętnością po stracie rodziny, czy Andrea się dostosuje czy raczej postanowi odejść, czy Dale zaakceptuje stopniowy upadek moralny, czy Rick ustabilizuje przywództwo? I tak dalej, i tak dalej. Oczywiście problem przedstawiam w sporym uproszczeniu, ale chcę mniej więcej zwrócić uwagę na to o co mi się rozchodzić. Gdzieś to uczucie fatalizmu ciągle wisiało nad tymi postaciami, co wprowadzało świetną atmosferę namacalnych warunków postapokaliptycznych, pomimo życia na pozornie idyllicznej farmie. Poza tym, sam sezon drugi był materiałem o największej ilości realizowanych wątków. Każdy z bohaterów miał przynajmniej dwa wątki stricte dla siebie, z czego większość składała się na główną tematykę S2. Najbardziej w tym wszystkim podobał mi się to uczucie utopijności farmy, który fajnie kontrastował ze światem zewnętrznym. Za każdym razem, kiedy postaci szły w teren, dla widza było to jak kubeł zimnej wody. Takie uczucie w stylu "jezu, tam tak sielsko, a w mieście kompletna rzeź". Nawet wypadek Lori i jej późniejsza potyczka z zombiakiem robiła świetne wrażenie. W takim przypadku zabieg sinusoidalnego przedstawiania emocji zdał swój egzamin, gdyż widzowie bombardowani byli odmiennymi stanami uczuciowymi, ale jednak łączącymi się ze sobą.

Oto jedna z moich ulubionych scen sezonu drugiego:

Najlepsza scena to jak Shane umiera Czekałam na to od pierwszego odcinka

Nie oszukujmy się wątek pomiędzy Rickem a Shanem zrobił cały sezon II. Gdyby nie oni sezon wypadlby o wiele gorzej.

Jestem trochę innego zdania Sezon drugi to jeden z najbogatszych materiałowo serii jakie powstały na potrzeby TWD, i choć prawdą jest że Rick wraz z Shanem zostali wyniesieni na piedestał, to jednak Darabont postarał się o to by urozmaicić fabułę dodatkowymi, równie sprawnie rozwijanymi wątkami.